Mental

Benda ni dah banyak kali aku tanya diri sendiri. Ulang tiap2 hari-- benda yang sama. Sampai kadang2 aku pun rasa macam dah taknak hidup k. Dah banyak kali bagi kata2 semangat kat diri sendiri tapi semuanya hampeh tak jalan. Sampai rasa fed up rasa mcm ugh kalau jerit pun tak akan hilang rasanya. Bila ingat benda ni automatik terus diam-- terus tak cakap senyum apatah lagi. Aku try untuk tak fikir sangat masalah ni tapi aku rasa aku dah tak jadi diri sendiri. Bukan hanis yang orang selalu tengok. Hanis yang ni lain-- pendiam mood tak okay gila or maybe ini sebenarnya hanis yang aku sorokkan. Yang selalu dicakap-cakap oleh cikgu ahmad. Dia selalu cakap aku berlakon, ini bukan diri hanis yang sebenar.

Aku tak cakap dengan sesiapa pasal ni. Sebab apa? Sebab aku tak tahu cemana nak cakap. Nak luahkan macam mana? I dont want to cry infront of my friends. Aku tak faham kenapa tetiba aku berubah. Kalau aku tak faham, apatah lagi mereka. Tak tahu nak mulakan macam mana...... maybe? Tbh, aku tak cakap dengan my female friends. I always talk with my male friends. Jangan tanya kenapa sebab i really dont know the reason! Mental punya budak! But tak semua benda aku cakap dengan kawan lelaki aku lel. Banyak juga aku tak bagi tahu dekat kawan aku lel. Shot me dude.

Yes aku pendam. Kalau aku sakit hati aku pendam gak tapi tak dendam. Orang tu benci aku, aku try buat rasa benci dia kat aku kurang. Bukan nak cakap aku angel ke apa, bukan. Aku memang macam tu. Orang suruh aku ludah, tapi aku tahan. Sama macam orang suruh aku luahkan, tapi aku pendam. Tak ready katanyerrr. Masalah ni tak besar act, tapi kalau dah tahan je tak luahkan boleh gila. Disebabkan aku banyak baca fairy tales, mula lah aku percaya-- yang pergi akan kembali, perasaan benci tukar jadi sayang. Sumpah macam budak2 hahahahaha. Semakin dewasa aku sedar yang fairy tales langsung tak wujud. Tapi fairy tales best. Baca boleh percaya jangan.

Kalau tak faham takpe sebab aku pun tak faham he-he bye.